Παλιά μου τέχνη κόσκινο ή το μάθε τέχνη και άστηνε, κάπως έτσι ξαναπιάστηκα με τον τόρνο.

     Μετά από είκοσι χρόνια βλέποντας το εργαλείο μέσα στις αράχνες, αποφάσισα συναισθηματικά να ξαναβάλω μπρος.

     Την τέχνη την έμαθα από τον παππού και τον πατέρα μου, οι οποίοι κατασκεύαζαν στον τόρνο,  (όταν ακόμα υπήρχαν τα κάρα), τη βάση του τροχού που στηρίζονταν οι ξύλινες ακτίνες, τα λεγόμενα καράολα.

    Έκτοτε, περίπου στη δεκαετία του 70 – 80, τα ξυλοτορνευτά είδη είχαν κυρίαρχο λόγο στα έπιπλα.  Τορναριστά πόδια σε τραπέζια και καρέκλες, κάγκελα τορναριστά στα πλαϊνά των σαλονιών,  βάσεις από τορνισμένους κορμούς σε 50Χ50 διάσταση στήριζαν στρόγγυλα μεγάλα τραπέζια, κάγκελα σε ξύλινες σκάλες και εξωτερικούς χώρους κ.α.

    Μετά με την επικράτηση της μοντέρνας λιτής γραμμής στα έπιπλα, το επάγγελμα άρχισε σταδιακά να φθίνει.

     Ψάχνοντας παρατήρησα, ότι στην πόλη μου την Θεσσαλονίκη ελάχιστοι απόμειναν.

   Δεν γνωρίζω αν κάποιοι νεότεροι ασχολούνται και πόσοι είναι.

   Το επόμενο που με εντυπωσίασε ψάχνοντας στο YouTube ήταν ότι κατάλαβα πως  στο εξωτερικό,  υπάρχουν αρκετοί που με μεράκι  φτιάχνουν αριστουργήματα, συγκολλώντας ξύλα σε διάφορους χρωματισμούς και με τα σκαρπέλα τους και την φαντασία τους δημιουργούν μοναδικά έργα τέχνης.

   Ακόνισα λοιπόν και εγώ τα σκαρπέλα μου και ξεκίνησα. Περιμένω να συνομιλήσω  με όποιον ενδιαφέρεται για ανταλλαγή γνώσεων.